سیب‌زمینی (Solanum tuberosum L.) به‌عنوان چهارمین محصول غذایی مهم در جهان پس از گندم، برنج و ذرت بوده و نقش مهمی در تغذیه تقریباً نیمی از بشریت دارد (5). در کشاورزی، کود عامل کلیدی در رشد و عملکرد محصول زراعی است. به‌طور مثال، نیتروژن نقش مهمی در تولید سیب‌زمینی دارد و کمبود آن می­تواند سبب کاهش عملکرد محصول به‌میزان قابل‌توجهی شود (6). تاکنون پژوهش­های قابل‌توجهی در زمینه کاهش انباشت نیترات در سبزی­ها و محصولات دیگر صورت گرفته است که در بیش‌تر این پژوهش­ها، عوامل مؤثر بر انباشت نیترات در سه گروه: عوامل تغذیه­ای، ژنتیکی و محیطی بررسی شده­اند (4). در بیشتر مطالعات انجام‌شده، دما و شدت نور از عوامل محیطی بسیار تأثیرگذار بر میزان انباشت نیترات به‌شمار می­روند. لذا با توجه به این‌که تغییر عوامل محیطی در وضعیت طبیعی و مزرعه‌ای دشوار است، عمدتاً نقش عوامل تغذیه‌ای به‌ویژه وقتی که غلظت نیترات در محیط خارجی زیاد باشد، نسبت به دو عامل دیگر به‌مراتب از اهمیت بیش‌تری برخوردار است. با مصرف نامتعادل کودها و به‌ویژه زیاده­روی در مصرف کودهای نیتروژنی در انواع سبزی و صیفی‌جات علاوه بر افزایش تجمع نیترات، کاهش قابل‌توجه غلظت ویتامین ث گزارش شده است. بنابراین با رعایت اصول مصرف بهینه کود، می‌توان غلظت نیترات در محصول را کاهش داد (2). با توجه به این‌که حذف یکباره کودهای شیمیایی در کشاورزی صنعتی امکان‌پذیر نمی­باشد و هم‌چنین استفاده از کودهای آلی به‌تنهایی نمی­تواند نیاز غذایی گیاه به‌خصوص گیاهان یکساله را به‌طور کامل تأمین کند، در نتیجه استفاده از کودهای آلی به‌همراه مصرف بهینه کودهای شیمیایی می­تواند نقش به‌سزایی در حفظ ساختار فیزیکی و شیمیایی خاک، افزایش عملکرد محصول و کاهش اثرات منفی زیست‌محیطی کودهای شیمیایی داشته باشد.

در منطقه جیرفت و کهنوج کشت طرح استمرار سیب­زمینی (کشت پائیزه و تولید زمستانه) بیش از یک دهه، برای تأمین خلاء تولید فصل زمستان این محصول در کشور صورت می­گیرد و بر همین اساس کشاورزان منطقه با وجود هزینه بسیار بالای این طرح، هرساله حتی با وجود ضرر و زیان سال قبل، اقدام به کشت سیب­زمینی در قالب طرح یادشده می­کنند. به‌طور متوسط، سطح زیر کشت این طرح حدود 4000 هکتار و عملکرد متوسط آن 25 تن در هکتار می­باشد (1). طبق بررسی­های اولیه از میزان و نوع کودهای مصرفی در کشت پائیزه منطقه، به‌نظر می­رسد که هرساله ضمن تولید محصول (حتی در برخی موارد محصول بدون کیفیت و نامناسب) از بین رفتن قدرت حاصلخیزی خاک و آلوده شدن آب‌های محدود زیرزمینی نیز اتفاق می‌افتد. یکی از اقدامات مؤثر برای کاهش یا توقف این روند غلط، مصرف بهینه کودها از نظر نوع و مقدار می­باشد (3). از آن‌جایی که مصرف بهینه عناصر غذایی و ماده آلی به‌همراه کودهای نیتروژنه در افزایش عملکرد کمی و کیفی سیب­زمینی مؤثر بوده و موجب کاهش غلظت و سمیت نیترات در محصول می­شود، اجرای این پروژه روی سیب­زمینی به‌عنوان یکی از محصولات اقتصادی منطقه، از اهمیت و ضرورت بالایی برخوردار می‌باشد تا با تولیدی مطمئن هم به کشاورزان این منطقه کمکی شود و هم سلامت مصرف­کننده و حفظ پایداری حاصلخیزی خاک بهبود یابد.